آشنایی با انواع باندینگ ارتودنسی
در حال حاضر دو روش مختلف برای قرار دادن براکت روی دندان‌ها وجود دارد. در این مطلب از سایت دکتر حسین برجیان بهترین جراح لثه اصفهان به بررسی انواع باندینگ ارتودنسی می پردازیم.
باندینگ غیرمستقیم روش قرار دادن براکت برای اتصال بریس به دندان به گونه‌ای است که می‌توان یک مجموعه کامل از بریس‌ها روی دندان قرار می‌گیرد.
باندینگ مستقیم روشی است که در آن بریس‌ها یکی یکی به طور جداگانه بر روی هر دندان قرار می‌گیرند.
بیشتر متخصصین ارتودنسی از باندینگ دندان‌های فک بالا و پایین در یک جلسه خودداری می‌کنند تا به تدریج بریس‌ها را بر روی دندان‌های بیمار متصل کنند. کل فرایند باندینگ براکت‌ها و قرار دادن سیم‌های قوس‌دار می‌تواند از 15 تا 30 دقیقه طول بکشد. هر دو روش مزایا و معایب خود را دارند.
روش باندینگ غیر مستقیم
در تلاش برای اینکه بیماران را خوشحال کنیم و فرآیند اتصال بریس‌ها را روان و بدون درد انجام دهیم، تکنیک باندینگ غیرمستقیم را معرفی کرده‌ایم. باندینگ غیرمستقیم امکان نصب سریع‌تر را فراهم می‌کند و قرارگیری مناسب براکت را بر روی هر دندان به طور جداگانه تضمین می‌کند. این بدان معناست که شما در طول فرآیند باندینگ براکت‌ها، زمان کمتری بر روی صندلی می‌نشینید و همچنین گیره‌های نگهدارنده دهان زمان کوتاه‌تری دهان شما را باز نگه می‌دارند.
در روش باندینگ غیرمستقیم، به جای اینکه براکت‌ها را به طور مستقیم بر روی دندان‌ها بچسبانند، آن‌ها را ابتدا روی یک مدل گچی دندان قرار می‌دهند و سپس آن را به دندان‌های بیمار انتقال می‌دهند. درست است که این روش به طور معمول باعث کوتاه‌تر شدن طول مدت باندینگ اولیه بیمار می‌شود اما قرار ملاقات‌های پی در پی و حتی طول درمان ممکن است به دلیل افزایش احتمال جابجایی براکت‌ها افزایش یابد، زیرا ممکن است براکت‌ها در طی فرآیند انتقال کمی تغییر کنند. برخی از دندانپزشکان معتقدند که قابل پیش‌بینی‌ترین و دقیق‌ترین روش باندینگ براکت، روش باندینگ مستقیم است.
روند درمان باندینگ غیرمستقیم
تری‌های باندینگ غیرمستقیم بر روی دندان قرار می‌گیرند، و تمام براکت‌ها یکجا متصل می‌شوند.
عمل باندینگ غیرمستقیم با گرفتن قالب دندان‌های شما شروع می‌شود. این کار فقط چند دقیقه طول می‌کشد و ماکت دقیقی از دهان شما را به دندانپزشکان می‌دهد. پس از آن قالب به آزمایشگاه می‌رود و یک الگوی 1: 1 از دندان‌های شما ساخته می‌شود. سپس قالب داخل دهان گذاشته می‌شود و هر براکت دقیقا همان جایی که باید باشد قرار می‌گیرد. برای مرحله آخر، دندانپزشک یک تری مخصوص برای بیمار می‌سازد که به او امکان می‌دهد براکت‌ها را از مدل ساخته شده در آزمایشگاه به دندان‌های بیمار منتقل کند.
زمانی که برای قرار دادن براکت‌ها در موقعیت مناسب روی مدل آزمایشگاهی صرف می‌شود، فرایند دشوار اتصال مستقیم براکت‌های ارتودنسی بر روی دندان‌ها را از بین می‌برد. همچنین زمان بسیار کمتری را می‌طلبد، راحت‌تر است و باعث می‌شود براکت‌ها کم‌تر شل شوند.
پس از آماده شدن تری مخصوص، بریس شما آماده نصب است. برای تنظیم تری و بریس‌هایی که به آن متصل است، لازم است که دوباره به مطب دندانپزشک خود مراجعه کنید. اتصال غیرمستقیم اجازه می‌دهد تا همه براکت‌های شما به طور هم زمان روی دندان‌هایتان قرار بگیرند و مدت زمان نصب بریس‌ها به روش سنتی را از حدود 40-60 دقیقه تا فقط 15-25 دقیقه کاهش دهد!
روش باندینگ مستقیم
هنگامی که از روش باندینگ مستقیم استفاده می‌شود، براکت‌ها به طور مستقیم بر روی دندان‌ها قرار می‌گیرند. این کار یک به یک بر روی هر دندان انجام می‌شود، نه بر روی مدل گچی. این روش نسبت به روش باندینگ غیرمستقیم زمان بیشتری طول می‌کشد زیرا هر یک از براکت‌ها به طور جداگانه و با توجه به موقعیت تاج و ریشه دندان از ابتدا به طور صحیح روی دندان قرار می‌گیرند. دندانپزشکان وقت بیشتری را برای انجام باندینگ مستقیم صرف می‌کنند زیرا این امر به دقت بیشتر و تمرکز بر روی جزئیات بیشتر نیاز دارد.
نحوه قرار دادن براکت و لوله
قرار دادن براکت‌ها و لوله‌ها به صورت مرحله به مرحله:
- دندان‌ها با یک خمیر بدون طعم صیقل داده می‌شوند (این کار شبیه به پولیش دندان بعد از جرمگیری است) تا اطمینان حاصل شود که براکت‌ها به درستی متصل و پس از آن توسط هوا خشک می‌شوند.
- برای قابل رویت و خشک ماندن دندان‌ها در طول عمل از یک رترکتور گونه استفاده می‌شود.
- دندان‌ها به راحتی بوسیله هوا خشک شده و کاندیشنر (ژل آبی) حدود 30 ثانیه روی سطح جلوی دندان‌ها قرار می‌گیرد. طعم این ژل می‌تواند کمی ترش و تلخ باشد.
- کاندیشنر شسته می‌شود و با استفاده از مکش و هوا دندان‌ها دوباره خشک می‌شوند.
- برای بهبود فرایند باندینگ، یک پرایمر چسبنده روی دندان‌ها کشیده شده و با یک چراغ آبی LED خشک می‌شود.
- سرانجام سیمان باندینگ روی قسمت‌های عقب بریس‌ها قرار می‌گیرد و سپس روی دندان‌ها متصل می‌شود. براکت‌ها بسیار دقیق روی دندان‌ها قرار می‌گیرند و سیمان باندینگ اضافی برداشته می‌شود. اگر سیمان به نور حساس باشد، از نور آبی LED برای خشک (سفت) شدن چسب استفاده می‌شود. برخی از مواد اتصال دهنده به نور احتیاج ندارند زیرا به صورت شیمیایی خشک می‌شوند.
- رترکتور گونه برداشته شده و سیم‌ها متصل می‌شوند.
نحوه قرار دادن باند یا حلقه
بسیاری از ارتودنتیست‌ها نوارها (حلقه‌ها) را بر روی مولرهای خلفی قرار می‌دهند. مزیت استفاده از باندهای مولر شامل افزایش پایداری اتصال به دندان بزرگ در قسمت بسیار فعال دهان است. همچنین، این باندها اتصالات اضافی را در قسمت زبان باند و همچنین لوله‌های اتصال دهنده به هدگیر و سایر وسایل را ارائه می‌دهند.
فرآیند قرار دادن نوار بر روی مولرها موارد زیر را شامل می‌شود:
- جداکننده‌ها یک هفته قبل از جلسه اتصال باند قرار داده می‌شوند.
- جداکننده‌ها برداشته می‌شوند و فضای بین دندان‌های مولر خلفی آشکار می‌شود.
- باندها که در اندازه‌های مختلفی وجود دارند، متناسب با هر دندان به صورت جداگانه انتخاب می‌شوند.
- از استیک بایت برای کمک به جایگذاری و قرار دادن باند مناسب روی دندان استفاده می‌شود. با قرار گرفتن استیک بایت بین دندان‌ها، فشار کمتری هنگام قرار دادن باند به فک وارد می‌شود. متخصص ارتودنسی ابتدا استیک بایت را قرار می‌دهد و سپس به بیمار می‌گوید که چه موقع و به چه اندازه چوب را گاز بگیرد.
- پس از انتخاب باندها و قرار دادن آن‌ها بر روی مولرها، آن‌ها را برداشته و خشک می‌کنند.
- قسمت داخلی باند با سیمان باند پر شده و سپس روی دندان قرار می‌گیرد. اگر سیمان حساس به نور باشد، از نور برای خشک کردن آن استفاده می‌شود.
تنظیم بریس‌های شما
وقتی بریس‌ها برای اولین بار روی دندان‌های شما قرار می‌گیرند و سپس تنظیم می‌شوند، می‌توانید انتظار داشته باشید که تقریباً چهار تا شش ساعت پس از جلسه درمانی خود احساس سفتی داشته باشید که به طور معمول به مرور زمان درد آن بیشتر می‌شود. این درد نتیجه مستقیم سیم‌های قوس‌دار است که دندان‌ها را محم می‌کشد تا سر جای خود قرار بگیرند. برای تسکین این درد، داروهای مسکن بدون نسخه به بیماران توصیه می‌شود. می‌توانید انتظار داشته باشید که این درد پس از حدود سه تا پنج روز کاهش یابد.
پس از اتصال بریس‌ها، تقریباً هر شش تا هشت هفته یک بار باید پزشک خود را ملاقات کنید. در صورت لزوم، سیم‌هایی که از بریس‌ها عبور می‌کنند تنظیم می‌شوند. به این ترتیب، باندهایی که به طور غیرمستقیم به دندان‌های شما متصل می‌شوند بسیار شبیه به بریس‌های سنتی هستند.
انجام باندینگ مجدد برای براکت‌های شل شده
جابجایی تصادفی یک براکت ارتودنسی ناشی از تروما یا برداشتن عمدی یک براکت برای تغییر مکان در عمل ارتودنسی رایج است. متخصص ارتودنسی قبل از باندینگ مجدد یک براکت ارتودنسی، باید پرداخت دوباره سطوح مینای دندان، استفاده از براکت‌های جدید یا براکت اصلی و اتصال مجدد را در نظر بگیرد.
براکت جدا شده ابتدا باید برای تغییر شکلی که ممکن است در اثر شکسته شدن رخ داده باشد، بررسی شود. براکت‌هایی که به نظر می‌رسد تغییر شکل داده‌اند باید با یک براکت جدید جایگزین شوند. قبل از شروع باندینگ مجدد، هر کامپوزیت باقیمانده روی سطح دندان با یک کاربید تنگستن بور برداشته می‌شود. چسب باقیمانده روی براکت شل نیز با بور برداشته می‌شود و برای برداشتن تمام مواد باندینگ قابل مشاهده از پایه، از روش سندبلاست به عنوان یک گزینه درمانی استفاده می‌شود. سپس برای اچ کردن دندان به مدت 30 ثانیه از ژل اسید فسفریک استفاده می‌شود. طولانی‌تر از این مدت نیز می‌تواند انجام شود. برخلاف باندینگ اولیه، ممکن است سطح مینای دندان یکنواخت به نظر نرسد زیرا ممکن است برخی از مناطق دندان هنوز کامپوزیت داشته باشند. پس از پرایمینگ دندان، براکت دوباره متصل می‌شود.
صفحه اینستاگرام دکتر حسین برجیان بهترین جراح لثه اصفهان
برداشتن بریس‌ها
بر خلاف سایر روش‌های ترمیمی در دندانپزشکی، سیستم چسبی اعمال شده در شروع درمان ارتودنسی از بین می‌رود و براکت‌ها پس از اتمام درمان برداشته می‌شوند. مرحله برداشتن بریس به اندازه مرحله باندینگ مهم است و نباید آن را دست کم گرفت. با این کار ممکن است آسیب قابل توجهی به سطح مینای دندان وارد شود و chair time برای بازگرداندن درخشش اصلی به سطح دندان افزایش یابد.
جلسات برداشتن بریس به بهترین وجه در روز معینی از هفته یا ماه برنامه ریزی می‌شود تا هم پزشک و هم کارکنان به خوبی متمرکز شوند تا بهترین خدمات را به بیمار ارائه دهند. براکت‌ها، اعم از فلزی یا سرامیکی، باید بعد از جدا کردن قوس‌ها به طور جداگانه از بین بروند تا از انتقال فشار از دندان به دندان جلوگیری شود. این امر می‌تواند خطر ایجاد ترک در مینای دندان را افزایش دهد.
موفقیت یا عدم موفقیت باندینگ از سطح دندان شروع می‌شود. کاندیشنینگ مناسب سطح دندان اعم از مینا، کامپوزیت، پرسلن یا فلز، متغیری است که هنگام اتصال براکت با چسب باید کنترل شود. اگر سطح دندان به درستی تنظیم نشده باشد یا آلوده شود، نمی‌تواند بدون توجه به نوع چسب، استحکام قابل قبولی ایجاد کند.
توجه :
- صحت علمی مطلب فوق، باید با مشورت حضوری بیمار با جناب دکتر برجیان تایید گردد.
- این مطلب توسط ادمین سایت، مدیریت و منتشر شد.
